Ένα σακί μαλλιά...

Σε ένα νησί, όπου έρχεται να υπηρετήσει ένας νέος δάσκαλος, ο Βασίλης, εκτυλίσσονται ενδιαφέροντα γεγονότα. Οι κάτοικοι, χωρισμένοι σε δυο αντίπαλες παρατάξεις, δεν καταφέρνουν να φτιάξουν το λιμάνι. Αντίθετα, τα παιδιά με ένα συγκινητικό παράδειγμα ομόνοιας και αδελφοσύνης τούς βάζουν γυαλιά. Έχοντας επικεφαλής τον Γεωργαρέλλο, ένα εφτάχρονο παιδί που όλοι το αποδέχονται, κουρεύονται γουλί, και ο δάσκαλος μαζί, για να συμπαρασταθούν στον Φάνη, τον συμμαθητή τους, που είχε χάσει πρόσκαιρα τα μαλλιά του από μία αρρώστια. 

Το απόσπασμα πιο πάνω είναι παρμένο από το κείμενο Ένα σακί μαλλιά, του Παντελή Καλιότσου, που βρίσκεται δημοσιευμένο στο Ανθολόγιο για τις Ε΄ και Στ΄ τάξεις του Δημοτικού σχολείου, Με λογισμό και με όνειρο. Ουσιαστικά, το κείμενο αποτελεί κι αυτό απόσπασμα από το ομώνυμο μυθιστόρημα του συγγραφέα, ο οποίος μας πληροφορεί ότι είναι βασισμένο σε πραγματικό περιστατικό... 

Το Ένα σακί μαλλιά είναι ένα από τα λογοτεχνικά κείμενα που μου αρέσει να διδάσκω. Μέσα από αυτό βγαίνουν ένα σωρό μηνύματα, για αλτρουισμό, αγάπη, συμπαράσταση, αλληλοβοήθεια. Μηνύματα που τόσο πολύ λείπουν από την εποχή μας. Ίσως γι' αυτό νιώθω ότι πρέπει να το διδάξω στα παιδιά, να τους δώσω την ευκαιρία να διαβάσουν και κάτι άλλο, πέρα από τα γεμάτα φαντασία κείμενα της μόδας των, κατά τα άλλα πολύ αγαπητών μου συγγραφέων, Τριβιζά και Ροντάρι. Καλή η τελευταία μαύρη γάτα, καλά και τα παραμύθια για να σπάμε κέφι, αλλά είναι διαφορετικό να συζητάς για ένα πέρα για πέρα αληθινό περιστατικό, που μοιάζει με παραμύθι...

Και να που σήμερα, μπαίνοντας σε κάποιες εκδόσεις ηλεκτρονικών εφημερίδων, διάβασα κάτι που πολύ μου θύμισε το Ένα σακί μαλλιά! Μέσα στα δεκάδες άρθρα για τις εκποιήσεις, την ακυρωθείσα αυριανή απεργία, τα τεστ αντοχής για τις τράπεζες και το ... φανελάκι που έπρεπε ή δεν έπρεπε να φορέσει ο Αντρέας Δημόπουλος, το μάτι μου έπεσε στον τίτλο:  Ξύρισαν τα κεφάλια τους, για να στηρίξουν τον συμμαθητή τους!

Ξεκίνησα να διαβάζω το άρθρο, και με συγκίνηση είδα ότι το περιστατικό έλαβε χώρα σήμερα, σε ιδιωτικό σχολείο στο Παραλίμνι! Η ιστορία επαναλήφθηκε! Και η παιδική καρδιά μίλησε ξανά! Συγκεκριμένα, οι μαθητές του σχολείου αυτού ξύρισαν τα κεφάλια τους, για να συμπαρασταθούν στον Αντώνη, έναν συμμαθητή τους που πάσχει από καρκίνο, και εδώ και δύο μήνες νοσηλεύεται στο Μακάρειο Νοσοκομείο, κάνοντας χημειοθεραπείες...

Κάπου εδώ, σταματώ... Θεωρώ ότι περισσότερα λόγια δεν έχουν θέση... Δεν χρειάζονται... Τι να πει άλλωστε κανείς, για μια πράξη που δεν είναι καν πρωτοσέλιδο...

Αρκούμαι να πω μόνο ένα μεγάλο μπράβο στα παιδιά, και να ευχηθώ να μπορέσουν σιγά σιγά να κατανοήσουν και να συνειδητοποιήσουν, αν δεν το έχουν ακόμα κάνει, τα βαθιά νοήματα που κρύβει η πράξη τους αυτή. Επιπρόσθετα, ενώνω κι εγώ τις προσευχές μου με τις δικές τους, για γρήγορη αποθεραπεία του μικρού Αντώνη...

Τελικά, υπάρχει ακόμα ελπίδα...