«To εκπαιδευτικό σύστημα της Κύπρου είναι συγκεντρωτικό. Την εκπαιδευτική πολιτική αποφασίζει το Υπουργικό Συμβούλιο και την υλοποιεί το Υπουργείο με τους αρμόδιους φορείς του. Παρά τον συγκεντρωτικό χαρακτήρα του συστήματος, όμως, στο επίπεδο του σχολείου υπάρχει ουσιαστική αυτονομία. Τόσο το σχολείο όσο και ο εκπαιδευτικός ως άτομο έχουν λογικά πλαίσια ελευθερίας, μέσα στα οποία κινούνται κατά την επιτέλεση του έργου τους, πράγμα που δεν συμβαίνει στην περίπτωση άλλων οργανισμών…» (Θεοφιλίδης, 1994)
Παρόλο που η πηγή πιο πάνω δεν είναι πρόσφατη, τα όσα αναφέρει αντικατοπτρίζουν την εικόνα του κυπριακού συστήματος, όπως, τουλάχιστον, έχουμε μάθει να το περιγράφουμε: συγκεντρωτικό, αλλά, παρόλα αυτά, ημιαυτόνομο.
Θα τολμήσω, ωστόσο, να πω κάτι εντελώς διαφορετικό: το κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα είναι ένα αποκεντρωτικό σύστημα, που παρέχει στον κάθε εκπαιδευτικό την ευχέρεια να κάνει, σε ένα μεγάλο ποσοστό, ό,τι αυτός θέλει. Αρκεί να κλείσει την πόρτα της τάξης του και να μείνει μόνος του με τους μαθητές του!
Ασφαλώς και υπάρχουν τα βιβλία και η ύλη. Γι’ αυτό και προσθέτω την επισήμανση «σε ένα μεγάλο ποσοστό». Όμως, ποιος μπορεί να αρνηθεί τα πιο κάτω;
- Μπορεί κανείς να με ελέγξει ως εκπαιδευτικό, αν δεν τελειώσω τη μισή ύλη της Επιστήμης ή της Γεωγραφίας;
- Μπορεί κανείς να με ελέγξει, αν «κλέψω» ώρες από τα λεγόμενα βοηθητικά μαθήματα, για να τελειώσω τα Μαθηματικά ή τα Ελληνικά που έμειναν ατέλειωτα;
- Μπορεί κανείς να με ελέγξει, αν έχω ασχοληθεί με τις δραστηριότητες που συμφωνήσαμε ως διδασκαλικός σύλλογος στην αρχή της χρονιάς, για την υλοποίηση των υπό έμφαση στόχων;
- Μπορεί κανείς να με ελέγξει για το πώς θα μεταφέρω ένα ιστορικό γεγονός, ανάλογα με τα δικά μου πιστεύω και πεποιθήσεις;
- Μπορεί κανείς να με ελέγξει αν συστηματικά αξιολογώ πολύπλευρα τους μαθητές μου, με στόχο τον υπό έμφαση στόχο, τη βελτίωση των μαθησιακών αποτελεσμάτων;
- Μπορεί κανείς να με ελέγξει αν δεν κάνω την πρωινή προσευχή, είτε επειδή δηλώνω άθεος είτε επειδή ανήκω σε μια παραθρησκεία είτε επειδή βιάζομαι να ξεκινήσω το μάθημα χωρίς περιττές παρεμβολές;
- Μπορεί κανείς να με ελέγξει, αν διδάσκω στους μαθητές μου τα σχετικά με τις εθνικές επετείους ή αν αναφέρομαι στον Γρηγόρη Αυξεντίου στις 3 Μαρτίου κάθε χρόνο; Κι ας υπάρχει ο στόχος για τα διαχρονικά μηνύματα από τους αγώνες των Κυπρίων για Ελευθερία;
- Μπορεί κανείς να με ελέγξει, αν σε κάποια μαθήματα, π.χ. Μουσική και Επιστήμη, χρησιμοποιώ το βιβλίο ή κάνω τα δικά μου;
- Και για να μην μείνει η αρνητική εντύπωση που δημιουργούν τα προηγούμενα οκτώ σημεία, μπορεί κανείς να ελέγξει, αν εγώ, μέσα στην τάξη μου, δίνω και την ψυχή μου για τους μαθητές μου; Αν αγωνίζομαι, προσπαθώ, παλεύω για να τους προσφέρω γνώσεις, αρχές, αξίες; Αν πολλές φορές κλαίω γι’ αυτά τα παιδιά, προβληματίζομαι, προσεύχομαι για την πρόοδο και την προκοπή τους; Γι’ αυτά, βέβαια, δεν επιζητάς τον έπαινο κανενός. Είναι, όμως, και η αναγνώριση του έργου που επιτελείς βασικό στοιχείο στην πορεία βελτίωσης των μαθησιακών αποτελεσμάτων...
Εκείνο που θέλω να πω, σε τελική ανάλυση, είναι ότι ο εκπαιδευτικός είναι ελεύθερος να κάνει ό,τι θέλει μέσα στην τάξη του με τους μαθητές του. Δεν ευθύνεται ο ίδιος γι' αυτό. Εκείνο που φταίει είναι το ότι δεν υπάρχει ουσιαστικός έλεγχος, με τη σωστή έννοια, των όσων γίνονται μέσα στον σχολικο χώρο. Πόσοι διευθυντές, αλήθεια, επισκέπτονται τις αίθουσες διδασκαλίας, αφιερώνουν χρόνο με τους εκπαιδευτικούς για να συζητήσουν εκπαιδευτικά προβλήματα που ανακύπτουν, προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια σε θέματα διδασκαλίας, αξιολογούν το εκπαιδευτικό έργο της σχολικής μονάδας την οποία διευθύνουν, ενημερώνονται για όλα όσα συμβαίνουν μέσα σε αυτήν, επαινούν την προσπάθεια, επιβραβεύουν τον άξιο, δημιουργούν καταστάσεις αναστοχασμού αλλά και επιμόρφωσης; Πολύ λίγοι, δυστυχώς… Βασικότερος λόγος, η έλλειψη χρόνου που τους δημιουργούν τα διδακτικά και τα διοικητικά τους καθήκοντα...
Η σύγχρονη έρευνα, όμως, δείχνει ότι τα σχολεία που παρουσιάζουν αυξημένη αποτελεσματικότητα είναι αυτά που ο διευθυντής τους φροντίζει για όλα τα πιο πάνω. Ο έλεγχος δεν αποτελεί αστυνόμευση. Αντίθετα είναι απαραίτητος σε έναν οργανισμό που επιθυμεί να πάει μπροστά, γιατί χωρίς αυτόν δεν μπορεί να υπάρξει ούτε δέσμευση για κοινή πορεία ούτε αναστοχασμός για επανάδραση και βελτίωση.
Δεν έχω μελετήσει σε βάθος τις προτάσεις για τη νέα προσπάθεια που κάνει ο Υπουργός Πιστεύω, όμως, ότι για να έχει ουσιαστικό αποτέλεσμα η οποιαδήποτε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, χρειάζεται ριζική αναδόμηση του εκπαιδευτικού συστήματος, όχι μόνο στα λόγια και στα χαρτιά, διαφοροποίηση του ρόλου του διευθυντή, αλλά και του επιθεωρητή, έτσι ώστε να επιτελούν ορθά τα καθήκοντά τους, μακριά από παρεμβάσεις και μικροπολιτικά συμφέροντα.
Μέχρι τότε, το κυπριακό εκπαιδευτικό σύστημα θα παραμένει μεν το πλέον αποκεντρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, χωρίς ωστόσο να διαθέτει τα βασικά συστατικά για να είναι ένα επιτυχημένο αποκεντρωτικό σύστημα.
Συμφωνούμε σε όλα. Γι' αυτό και είπαμε ότι το σύστημα αξιολόγησης πρέπει να αλλάξει.Φυσικά δεν είναι μόνο θέμα αξιολόγησης αλλά και σωστής εκτέλεσης καθηκοντων. Διότι και τώρα υποτίθεται οι διευθυντές πρέπει να κάνουν εκείνα που αναφέρετε, αλλά ο χρόνος που δεν έχουν τους εμποδίζει. Πρεπει να γίνει κάτι για να αλλάξει αυτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά τα πιο πάνω όμως να μην πάμε πάλι στο άλλο άκρο της αγχωτικής αξιολόγησης και του ελέγχου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν τω μεταξύ έχετε δει πόσες αντιδράσεις έχουν δημιουργήσει οι προτάσεις του υπουργού; Όλοι φωνάζουν για τα νέα ωρολόγια! Αλλά κανένας δεν έχει προσέξει ότι οι ώρες διδασκαλίας των Ελληνικών και των Μαθηματικών σε Ε και Στ τάξεις είναι λιγότερες από τις ώρες που ίσχυαν πριν μπει στο πρόγραμμα η περιβόητη Εμπέδωση! Τουλάχιστον με την Εμπέδωση τελειώναμε τα ατέλειωτα! Τώρα; Γιατί δεν αντιδρά κανείς γι αυτό;
ΑπάντησηΔιαγραφή@Ανώνυμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΣωστή η παρατήρηση. Πριν να μπει η Εμπέδωση στο πρόγραμμα, τα Ελληνικά στις μεγάλες τάξεις (Ε΄και Στ΄) είχαν 10 διδακτικές περιόδους την εβδομάδα, και τα Μαθηματικά 7. Τα τελευταία χρόνια, όταν μπήκε η Εμπέδωση, τα Ελληνικά έπεσαν στις 7 περιόδους και τα Μαθηματικά στις 5. Ε τώρα γίνονται 9 και 6 οι περίοδοι αντίστοιχα. Το θέμα είναι ότι, και δεν υπάρχει λόγος να κρυβόμαστε, πολλές φορές τις 4 περιόδους της Εμπέδωσης τις δίναμε στα δυο αυτά μαθήματα, διότι ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ να διδάξεις Ελληνικά μια σαραντάλεπτη περίοδο και μόνο; Δηλαδή πόσο μέσα στα πράγματα πρέπει να είναι κάποιος για να αντιληφθεί ότι τα Ελληνικά χρειάζονται τουλάχιστον ένα ογδοντάλεπτο την ημέρα; Και ότι για τα Μαθηματικά, για να μπορέσεις να εργαστείς με τα νέα εγχειρίδια, τα οποία προσωπικά έχω μελετήσει και βρίσκω πολύ καλά, χρειάζεσαι τουλάχιστον δύο ογδοντάλεπτα την εβδομάδα; Από πού θα βρεθούν οι ώρες αυτές; Από άλλα "βοηθητικά" μαθήματα. Και άντε τώρα να καταλάβεις γιατί τα παιδιά μας δεν προοδεύουν στην Επιστήμη ή δεν ξέρουν Γεωγραφία ή δεν ξέρουν τι γιορτάζουμε το Πάσχα!
Αγαπητέ φίλε/φίλη, θα σχολιάσω το σημείο 6 που αναφέρεις. Ο γιος μου φοιτά σε δημοτικό σχολείο στη Λευκωσία και όταν τον ρώτησα προχτές, μετά που διάβασα το άρθρο σας, μου είπε ότι δεν κάνουν προσευχή το πρωί. Είναι αυτό σωστό; Δικαιούται;Και τι κάνω εγώ ως γονιός που στέλλω το παιδί μου σε ελληνορθόδοξο σχολείο;Σας ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@parent2005
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλά, στα γυμνάσια να δεις τι συμβαίνει με αυτό το θέμα. Έχουν ξεφύγει εντελώς. Και ποιος τους ελέγχει; έχει δίκαιο ο συγγραφέας του άρθρου.
@Βασιλική
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν με ικανοποιεί όμως αυτή η απάντηση. Εγώ επιμένω ότι από τη στιγμή που στέλλω το παιδί μου σε δημόσιο σχολείο απαιτώ κάποια πράγματα να γίνονται όπως πρέπει. Αν δεν ρωτούσα το γιο μου δεν θα ηξερα τίποτε. Άραγε πόσοι γονείς ξέρουν τι πραγματικά συμβαίνει;
@Twinkler
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι εννοείτε ότι τα Ελληνικά και τα Μαθηματικά θα διδάσκονται λιγότερες ώρες; Αφού όλοι διακηρύσσουν ότι θα αυξηθούν.
@Μιχάλης Γ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ώρες των Ελληνικών και των Μαθηματικών ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΙ δυστυχώς. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα, για το οποίο μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα τώρα, χωρίς να ψάχνω. Αφορά στις Ε΄ και Στ΄ τάξεις. Πριν να καθιερωθεί η ώρα της Εμπέδωσης, οι τάξεις αυτές είχαν 10 ώρες Ελληνικά και 7 Μαθηματικά. Μετά που μπήκε η Εμπέδωση, έγιναν 7 με 5 αντίστοιχα (αν είναι δυνατό!). Η πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, όμως, για να μπορεί να γίνεται σωστή δουλειά, χρησιμοποιούσε ώρες από την Εμπέδωση (ακόμα κανένας δεν κατάλαβε γιατί αφήσαμε να μπει η εμπέδωση του μαθήματος, σε χρόνο εκτός του μαθήματος!), κι ας φώναζαν οι επιθεωρητές! Τώρα οι ώρες που προτείνονται από το Υπουργείο για τα συγκεκριμένα μαθήματα, πάντα σε αυτές τις τάξεις, είναι 8 με 5 αντίστοιχα. Χωρίς τη δυνατότητα να "κλέψει" ώρα ο δάσκαλος από την Εμπέδωση που καταργείται. Κάτι παρόμοιο γίνεται και με όλες τις άλλες τάξεις. Απορώ, λοιπόν, γιατί δεν αντιδρά κανείς σε αυτό, και έχουμε δεχτεί ότι αυξάνονται οι ώρες για τα Ελληνικά και τα Μαθηματικά! Πάλι θα τρέχουμε και δεν θα προλαβαίνουμε, πάλι όλα με την πίεση και το άγχος, πάλι χρόνος για κατανόηση και καλλιέργεια ανώτερων γνωστικών λειτουργιών μηδέν, πάλι παρόμοια αποτελέσματα. Δεν έχω καμιά αμφιβολία γι' αυτό.
@parent2005
ΑπάντησηΔιαγραφήparent2005, σε χαιρετώ. Σου απαντώ ότι οι περισσότεροι γονείς δεν έχουν ιδέα τι συμβαίνει στο σχολείο για το θέμα που θίγεις. Το ερώτημα είναι αν είχαν, πώς θα αντιδρούσαν; Ζούμε δυστυχώς σε μια εποχή που στο όνομα της ελευθερίας της σκέψης, της δημοκρατίας και της ισότητας, έχουν καταπατηθεί αξίες και αλήθειες, οι οποίες κράτησαν ζωντανό το Έθνος μας, στο πέρασμα τόσων αιώνων. Γνωρίζω ότι πολλοί αμφισβητούν ακόμα και τη λέξη έθνος, όπως κάποιοι την καπηλεύονται, για να περάσουν δικά τους πολιτικά μηνύματα. Ακόμα και τη λέξη έθνος να παρακάμψουμε, όμως, υπάρχουν κάποια πράγματα απαραίτητα στη διάπλαση της προσωπικότητας του νέου ανθρώπου. Στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του, στην πνευματική σίτιση της ψυχής του. Δυστυχώς έχουμε ξεχάσει ότι ο άνθρωπος έχει και μια αθάνατη ψυχή, η οποία χρειάζεται και αυτή να τραφεί...
Στην Ελλάδα, η πρωινή προσευχή είναι κατοχυρωμένη από τον νόμο. Στην Κύπρο, η Επίτροπος προστασίας των δικαιωμάτων του παιδιού, μιλά για το δικαίωμα των παιδιών να απέχουν τόσο από την προσευχή όσο και από το μάθημα των Θρησκευτικών, αν το ζητήσουν οι κηδεμόνες τους. Τι γίνεται, όμως, στην περίπτωση που οι ίδιοι οι δάσκαλοι δεν κάνουν προσευχή το πρωί; Ουσιαστικά (και αφήνω πίσω τα όσα αφορούν στην ύπαρξη μιας αθάνατης ψυχής) με αυτό τον τρόπο στερούν από τα παιδιά το δικαίωμα της προαιρετικής συμμετοχής ή αποχής! Παραβιάζουν, δηλαδή, τα όσα η Επίτροπος διακηρύσσει.
Εφόσον, λοιπόν, οι γονείς αντιληφθούν ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο, ως φυσικοί κηδεμόνες των παιδιών τους έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν από τον διευθυντή του σχολείου να γίνεται η πρωινή προσευχή. Απ' εκεί και πέρα, ο διευθυντής είναι πλέον υποχρεωμένος να το ζητήσει από τον δάσκαλο, και αν αυτός αρνείται, λόγω πεποιθήσεων, να φροντίσει να μπαίνει αυτός 3 λεπτά το πρωί στη συγκεκριμένη τάξη και να κάνει προσευχή. Όσοι γονείς, λόγω πεποιθήσεων ή διαφορετικού θρησκεύματος, θέλουν απαλλαγή, ας τη ζητήσουν! Δεν μπορεί, όμως, να παραβιάζεται το δικαίωμα των υπόλοιπων παιδιών. Σε καμία περίπτωση!
Μου δημιουργεί ένα αίσθημα αισιοδοξίας το γεγονός ότι υπάρχουν ακόμα γονείς που επιθυμούν τα παιδιά τους να προσεύχονται. Οι πρώτες προσευχές της ζωής μας είναι αυτές που μας συντροφεύουν σε όλη μας τη ζωή, που μας επισκέπτονται όταν έχουμε πραγματική ανάγκη το Θεό και όταν ξαφνικά συνειδητοποιούμε ότι τελικά δεν είμαστε τόσο άπιστοι όσο νομίζαμε. Ένα σχολείο χωρίς προσευχή προσφέρει το λιγότερο ανάπηρη παιδεία και στερεί απο τους μαθητές ένα αληθινό καταφύγιο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@zVyk
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ δική μου η κόρη με δύο διαφορετικές δασκάλες, έχει δύο χρόνια να κάνει προσευχή στο σχολείο της. Η διευθύντρια το ξέρει αλλά ως εκεί. Για να μην πω και για το μάθημα των Θρησκευτικών που σχεδόν έχει καταργηθεί λόγω άλλων δραστηριοτητων που θεωρούνται μάλλον πιο σημαντικές. Ούτε για Χριστούγεννα έκαναν φέτος τα παιδια ουτε για Πάσχα. Η επιτροπος διοίκησης μιλά για δικαίωμα απαλλαγής μαθητών από τα Θρησκευτικά. Τι γίνεται όμως με τα παιδιά που δεν ζήτησαν απαλλαγή; Το σχολείο έχει ευθύνη να ελέγχει τι γίνεται. Δεν μπορεί ο κάθε γονιός να έχει τν ευθύνη που θα έπρεπε να έχει ο διευθυντής!
@Twinkler
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό όσα έχουμε ακούσει είμαστε με την εντύπωση ότι οι ώρες αυτές αυξάνονται. Δεν θα έπρεπε εσείς οι εκπαιδευτικοί να βγείτε στα μέσα και να μιλήσετε λίγο γι' αυτό το θέμα αντί συνεχώς να αναφέρεστε στον κατάλογο διοριστέων; Λυπάμαι που μιλώ έτσι αλλά δίνετε μια άσχημη εντύπωση προς τα έξω, τη στιγμή που μπορείτε να κάνετε πολλά αλλα για το καλό της παιδείας.
Διάβασα με πολλή προσοχή τα όσα γράφτηκαν πιο πάνω. Η προσευχή ως μέσο επικοινωνίας με το Θεό είναι λυτρωτική για τον άνθρωπο , όμως αυτό είναι η δική μου άποψη και μπορεί κάποιος να έχει μια άλλη που τη σέβομαι απόλυτα και όπως είπε και ο Βολταίρος (νομίζω) « Διαφωνώ με αυτό που λες , αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι θανάτου το δικαίωμά σου για να το λες». Έχω όμως προβληματιστεί ιδιαίτερα, κυρίως για το ότι ο δάσκαλος έχει στα χέρια του τόσο μεγάλη δύναμη που μπορεί να επηρεάσει είτε θετικά , είτε αρνητικά τα παιδιά μου. Όχι πως ήταν κάτι που δεν γνώριζα ή καλύτερα υποπτευόμουν. Είναι όμως τουλάχιστον τρομακτικό να ξέρω πως όταν κλείνει η πόρτα της τάξης τα παιδιά μου, μπορεί να βρεθούν αντιμέτωπα με αξίες , αρχές ή πιστεύω που ενώ στο σύνταγμα και στο αναλυτικό πρόγραμμα θεωρητικά κατοχυρώνονται, ο κάθε ένας που έχει οριστεί να διδάσκει τα παιδιά μου για μια ολόκληρη χρονιά να προβάλλει είτε με τις πράξεις του , είτε με τα λόγια του, είτε και με τη σιωπή του τα δικά του προσωπικά πιστεύω , τις δικές του προσωπικές ανησυχίες ή ακόμη και τις υπαρξιακές του αναζητήσεις χωρίς να μπορεί κάποιος εύκολα να το ελέγξει. Βέβαια υπάρχει και ο τρόπος και τα μέσα να γίνεται ο έλεγχος τόσο της ποιότητας της διδασκαλίας όσο και των αρχών που θα διέπουν την σχολική μονάδα αλλά αυτό είναι μάλλον μια άλλη ιστορία και το αφήνω στους ειδικούς να ασχοληθούν με αυτό. Είναι βέβαια φυσικό η προσωπικότητα του εκπαιδευτικού να διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο (αυτό είναι θετικό) και να παίζει σημαντικό ρόλο και στη διδασκαλία του και μπορώ να πω πως έχουμε καλή πάστα εκπαιδευτικών. Όμως από τη στιγμή που κάποιος επιλέγει να εργάζεται στα Δημόσια Σχολεία της Κυπριακής Δημοκρατίας θα πρέπει να σεβαστεί και τα σύμβολα της και την ιστορία της και γιατί όχι και τη θρησκεία της πλειοψηφίας των κατοίκων της και των παιδιών που έχει μπροστά του. Φτάσαμε στο σημείο δηλαδή να διεκδικούμε τα αυτονόητα; Σεβαστή η πίστη που έχει επιλέξει ο καθένας αλλά φτάνει να μην είναι Χριστιανός Ορθόδοξος; Ψάχνοντας λίγο το θέμα βρήκα ένα άρθρο πολύ ενδιαφέρον πάνω στο θέμα της προσευχής του Δρ. Βασίλη Χριστοδούλου Κλινικού ψυχολόγου- Ψυχοθεραπευτή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω ξεχωρίσει τα πιο κάτω: « Οι έρευνες των David Hubel και Torsten Wiesel (Nobel Ιατρικής και Φυσιολογίας 1981) στον οπτικό φλοιό έδειξαν ότι οι εγκεφαλικές περιοχές που δεν χρησιμοποιούμε ατροφούν. «Μπορούμε να φανταστούμε ότι και οι εγκεφαλικές περιοχές της πνευματικής δραστηριότητας πολλών εξ ημών έχουν γνωρίσει το ίδιο σενάριο» (Servan-Schreiber, 2001). Δεν θα μπούμε, λοιπόν, στην αδύνατη λογική της απόδειξης της όποιας υπερβατικής πνευματικότητας.
Για εμάς η προσευχή είναι σχέση και κοινωνία με τον Θεό και οι συνακόλουθες εμπειρίες που περιγράφουν οι ασκητές, παρατηρούμενες και καταγραφόμενες και ως εγκεφαλική δραστηριότητα, είναι ένας άλλος τρόπος που ο Θεός μας αποκαλύπτεται διαμέσου της βιολογικής οδού που μας προίκισε, ως όντα, για να τον συναντούμε.
Εκεί που οι Πατέρες της Εκκλησίας αναφέρονται στον άνθρωπο ως ψυχοσωματικό, ως μία ενότητα σώματος και ψυχής και όχι ένα ον τριμερές με σώμα, ψυχή και πνεύμα, θεωρούν το πνεύμα, τον νου, ως την ανώτερη, την σημαντικότερη όψη της ψυχής. Όμως, το τριπλό σχήμα, σώμα, ψυχή και πνεύμα, αν και δεν γίνεται ιδιαίτερη μνεία σε αυτό στην εκπαίδευση και την κουλτούρα της σύγχρονης Δύσης είναι ακριβέστερο και διαφωτιστικότερο και αυτό γιατί βοηθά τον άνθρωπο να μην ξεχνά ότι δεν είναι μόνο «μυαλό και θέληση, αισθήσεις και συναισθήματα [αλλά] είμαστε επίσης πνεύμα».
Αποτέλεσμα αυτής της οντολογικής αλλοτρίωσης η ανησυχία, η έλλειψη ταυτότητας και η απώλεια της ελπίδας στην ζωή. (Ware, 2001)».
Αν θέλετε και εσείς να το διαβάσετε όλο πατήστε στο πιο κάτω link http://www.pemptousia.gr/2011/09/i-prosefchi-os-psichotherapeftiki-strati/
@Georgia
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Γεωργία συμφωνώ απόλυτα με αυτά που έγραψες. Η Τούλα πιο πάνω διερωτήθηκε γιατί οι δάσκαλοι δεν αντιδρούν για άλλα θέματα εκτός από τον κατάλογο διοριστέων, που είναι πιο σημαντικά και ουσισώδη. Εγώ αντιστρέφω την ερώτηση και την θέτω σε μας τους γονείς! Γιατί δεν αντιδρούμε σε τέτοια θέματα που έχουν να κάνουν με το χαρακτήρα των παιδιών μας; Εγώ προσωπικά θα παω αύριο και θα θέσω το θέμα στο σχολείο. Αργήσαμε, αλλά ποτέ δεν είναι αργά.
@Georgia
ΑπάντησηΔιαγραφή@ Georgia
Γεια σου, Georgia. Δεν έχω παρά να συμφωνήσω με όλα όσα έγραψες πιο πάνω, και χαίρομαι που υπάρχουν γονείς που ακόμα νοιάζονται για αξίες που καμία σχέση δεν έχουν με την ύλη.
Όσον αφορά στο άρθρο στο οποίο αναφέρεσαι, να ο σύνδεσμος για όποιον ενδιαφέρεται να ρίξει μια ματιά:
Η προσευχή ως ψυχοθεραπευτική στρατηγική
Παρόλο που αξίζει να δημιουργήσουμε συζήτηση για κάθε ένα από τα σημεία του αρχικού άρθρου, εντούτοις θα μείνω κι εγώ στη συζήτηση περί προσευχής. Θεωρώ πως δεν έπρεπε να κάνουμε καν αυτή τη συζήτηση. Από τη στιγμή που ζούμε σε ένα ελληνορθόδοξο κράτος και η εκπαίδευση μας έχει ελληνορθόδοξο προσανατολισμο, η συζήτηση περί προσευχής αναιρεί τα αυτονόητα. Είναι δυνατόν να λέμε πως τα παιδιά μιας τάξης για 2 χρόνια δεν έκαναν προσευχή και για 2 χρόνια να το ανεχόμαστε; Οι γονείς γιατί δεν αντιδράσαν πιο έντονα; Η διεύθυνση που γνώριζε, γιατί δεν έπραξε κάτι; Άρα είμαστε όλοι συνυπεύθυνοι με την ανοχή μας...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ ως εκπαιδευτικός, όταν είχα μουσουλμανόπαιδο μέσα στην τάξη μου και μου είπε, αρνούμενο να σηκωθεί, "εγώ δεν κάνω προσευχή", του απάντησα ότι θα σηκώνεται για να σέβεται την ιερή αυτή ώρα για τα άλλα παιδιά και να λέει από μέσα του τη δική του προσευχή. Το ίδιο πράττω όποτε έχω αλλόθρησκο παιδί στην τάξη μου και δεν είχαμε ποτέ κανένα θέμα ούτε από το σχολείο, ούτε από τους γονείς. Εξάλλου, αν ένα δικό μας παιδί αναγκαζόταν να φοιτήσει σε αλλόθρησκο σχολείο,ποια αντιμετώπιση θα είχε; Ή αν σε κάποια φάση αυξηθούν ραγδαία οι μουσουλμάνοι, τότε τι; Θα ξεχάσουμε ότι είμαστε ορθόδοξοι; Ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα στα πλαίσια της προόδου και της πολυπολιτισμικότητας. ΄Σας θυμίζω τον λόγο της Αυστραλής πρωθυπουργου για τη στάση της χώρας της απέναντι στους αλλοδαπούς.
Αναφέρω επίσης το πρόσφατο παράδειγμα της Ιταλίας, όπου μια μητέρα απαίτησε από το ιταλικό κράτος να κατεβεί από τις τάξεις ο Εσταυρωμένος, διότι "αναστάτωνε" το αλλόθρησκο παιδί της. Τελικά το δικαστήριο κατοχύρωσε την παραμονή του Εσταυρωμένου σε όλες τις τάξεις όλων των σχολείων της Ιταλίας και το θέμα έληξε.
Στην Κύπρο υπάρχει ένα γενικότερο βόλεμα και μια φοβία να μην "κακοφανήσουμε" κανένα και έτσι πάμε με τα νερά εκείνου που δημιουργεί θέμα ή που φωνάζει πιο πολύ, απλά και μόνο για να έχουμε την ησυχία του κεφαλιού μας.
Πρέπει να δράσουμε! Όχι μονο δεν πρέπει να σιωπούμε μπροστά σε αυτή την καταπάτηση, αλλά πρέπει να βάλουμε μέσα στις τάξεις μας και την εικόνα του Κυρίου. Σε πολλά σχολεία παρατηρώ ότι απουσιάζει ή ότι είναι εντελώς φθαρμένη, αλλά δεν απασχολεί κανένα.
Αγαπητή φίλη που το παιδί σου έχει 2 χρόνια να κάνει προσευχή, έπρεπε να αντιδράσετε ΧΤΕΣ!!! Τολμήστε να μαζευτείτε μερικοί γονείς και να κάνετε θέμα στη διεύθυνση. Τι θα κάμει; Θα αναγκαστεί να σας λάβει υπόψη.
Πάντα θα υπάρχει ένας άθεος ή άσχετος συνάδερφος που θα αποφεύγει την προσευχή. Το θέμα είναι εμείς οι υπόλοιποι που αντιδρούμε μέσα μας με αυτή τη στάση, θα αντιδράσουμε και εκεί που πρέπει; Το εύχομαι.
Εμένα μού κάνει εντύπωση που σε ένα Ιστολόγιο, όχι ιδιαίτερα γνωστό, βρέθηκαν εντελώς τυχαία δύο περιπτώσεις γονιών που αναφέρουν ότι τα παιδιά τους στο σχολείο δεν κάνουν προσευχή. Οι περιπτώσεις αποκλείεται να αναφέρονται στο ίδιο σχολείο, αφού ο/η parent2005 μιλά για ένα χρόνο που συμβαίνει αυτό, ενώ η Toula σε δυο. Διερωτούμαι, λοιπόν, πόσες άλλες τέτοιες περιπτώσεις παγκύπρια υπάρχουν, και πώς κανένας δεν αντιδρά. Τόσο "γενναίοι" είμαστε τελικά; Να γράφουμε πίσω από ένα πληκτρολόγιο είναι εντάξει, αλλά φοβόμαστε να μεταφέρουμε την αντίδρασή μας στον δάσκαλο ή τον διευθυντή ή στα διάφορα μέσα επικοινωνίας; Τι φοβόμαστε; Να ζητήσουμε κάτι το οποίο δεν έπρεπε καν να συζητούμε; Ή μήπως θα φανούμε εκτός μόδας; Διερωτούμαι ακόμα, πόσοι γονείς παίρνουν τηλέφωνο καθημερινά τον διευθυντή για να παραπονεθούν ότι ο δάσκαλος έκανε μια παρατήρηση στο παιδί τους ή ότι βάζει πολλά μαθήματα ή ότι κακοφάνησε το παιδί γιατί δεν το έβαλε να τραγουδήσει σόλο ή να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στο θεατράκι. Για όλα αυτά, και πολλά άλλα, το θάρρος βρίσκεται και περισσεύει. Όχι, όμως, και για το θέμα για το οποίο τώρα συζητούμε. Ασφαλώς και δεν θέλω τώρα να κάνω διαχωρισμό γονιών δασκάλων. Δεν μπορεί να γίνεται λόγος για κάτι τέτοιο, αφού όλοι είμαστε συνεργοί για το καλό των παιδιών που έχουμε μπροστά μας. Όλοι έχουμε ευθύνη. Γι' αυτό και ο καθένας, όπως μπορεί, ας αναλογιστεί τις ευθύνες του και ας πράξει σύμφωνα με τη συνείδησή του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Toula
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητή Toula, απολογούμαι αν το σχόλιό μου πιο πάνω σε έθιξε. Ασφαλώς και δεν αμφισβητώ το θάρρος και τη διάθεσή σου να μιλήσεις γι' αυτό που σε ενοχλεί. Ήδη έχεις αναφέρει ότι έχεις μιλήσει με τη διευθύντρια του σχολείου. Ίσως αν ξαναπήγαινες! Να βρεις και κάποια άλλη μητέρα που συμφωνεί μαζί σου και να πάτε μαζί. Να φανεί ότι πραγματικά έχετε δικαίωμα, ως κηδεμόνες, να ζητάτε κάποια πράγματα για τα παιδιά σας. Η διευθύντρια ίσως και να ξέχασε ότι έγινε αυτή η συζήτηση. Οπότε, κάνε ακόμα μια προσπάθεια.
Υ.Γ. Το σχόλιό σου έχει διαγραφεί, γιατί περιείχε όνομα σχολείου και εκπαιδευτικών. Δεν μπορούμε να μιλούμε σε βάρος άλλων, έστω και αν εχουμε δίκαιο, χωρίς αυτοί να μπορούν να υπερασπιστούν τον εαυτό τους.
Χαιρετώ! Πολύ ενδιαφέρον το θέμα για την προσευχή. Είναι αλήθεια ότι ο/η εκπαιδευτικός μπορεί να κάνει ό,τι θέλει μέσα στην τάξη του. Είμαι δασκάλα και πιστεύω κι εγώ ότι η πρωινή προσευχή είναι απαραίτητη. Στην τάξη μου κάνουμε πάντα προσευχή το πρωί αλλά δεν σας κρύβω ότι συχνά απογοητεύομαι. Απογοητεύομαι από τη στάση των μαθητών στην προσευχή. Άλλοι βρίσκουν ευκαιρία να πειράξουν τον διπλανό τους, άλλοι ετοιμάζουν τα βιβλία τους, άλλοι νυστάζουν, άλλοι βαριούνται να σηκωθούν από την καρέκλα… Δεν είναι αρκετό να γίνεται η προσευχή, απλά να είμαστε τυπικοί. Πόσοι από μας εξηγήσαμε στα παιδιά τι σημαίνει το Πάτερ ημών; Για να είναι σοβαροί οι μαθητές εκείνο το ένα λεπτό της προσευχής πρέπει να έχουν λόγο. Πρέπει να κατανοούν τη σημαντικότητα της στιγμής. Πρέπει ο εκπαιδευτικός να τους μιλήσει για την προσευχή, αν δεν το έχουν κάνει οι γονείς από το σπίτι. Μια τυπική πρωινή προσευχή ή χειρότερα μια πρωινή προσευχή που διακόπτεται ή ακολουθείται από παρατηρήσεις δε λέει και πολλά πράγματα...
ΑπάντησηΔιαγραφή@manto
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου, Μanto. Καλωσόρισες στο CTTG. Οι μαθητές απλά δεν γνωρίζουν, κι αυτό γιατί μάλλον ποτέ δεν τους λέχθηκε κάτι. Αν κάποιος τούς μιλούσε και τους εξηγούσε, αλλά η στάση τους εξακολουθούσε να μένει προκλητική ή αδιάφορη, τότε ναι, να απογοητευτούμε από τη στάση των μαθητών. Το θέμα είναι να βρεθεί κάποιος να τους μιλήσει, να τους εξηγήσει και να αγγίξει τις ψυχές τους, και όχι απλά να τους κάνει παρατηρήσεις για να σταθούν τυπικά να προσευχηθούν.
Καλημέρα. Εγώ δεν είμαι ούτε δάσκαλος ούτε γονιος. Είμαι μαθητής ή καλύτερα ήμουν μαθητής αφού μόλις τέλειωσα το λύκειο και είμαι σε περίοδο εξετάσεων. Έπεσα τυχαία στη σελίδα αυτή ψάχνοντας κάτι και ακόμα πιο τυχαία σε αυτή τη συζήτηση. Τα όσα γράφονται στην ανάρτηση είναι βέβαια σωστά. Έκλεισε η πόρτα της τάξης κανένας δεν ξέρει τι γίνεται εκεί μέσα. Όλοι, καθηγητές και μαθητές, μπορούν να κάνουν και να λένε ότι θέλουν χωρίς κανένας να παίρνει είδηση. Πολλές φορές αυτό γίνεται εις βάρος των μαθημάτων και της ύλης, αφού όταν ο καθηγητής συνειδητοποιήσει ότι κόντεψαν οι εξετάσεις αφήνει τις ελεύθερες συζητήσεις και τρέχει να καλύψει την ακάλυπτη ύλη. Άστε που ο κάθε προβληματικός μαθητής είναι ελεύθερος να λέει όι θέλει, να ειρωνεύεται όποιον θέλει, να διακόπτει όποτε θέλει.Οπότε συμφωνω ότι πρέπει να υπάρχει έλεγχος. Για την προσευχή τι να πω. Όταν έρχεται ο καθηγητής και απλά στέκει εκεί χωρίς να ενοχλείται από το τι γίνεται μπροστά του, ποιος φταίει; Ποιος μας εξήγησε ποτε γιατί είναι χρησιμη η προσευχή αλλά και τι σημαίνει; Όλα τα αντιμετωπίζουμε με μια ελαφρότητα. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Αν όμως μάθαινα ότι τα δικά μου παιδιά συμπεριφέρονται άσχημα, θα τα ... πισκάλιζα! Και θα έβγαζα στα κανάλια τον καθηγητή που δεν ενδιαφέρεται να κάνει τη δουλειά του σωστά. Όσοι μπορείτε κάνετε κάτι για να αλλάξει αυτή η κατάσταση. Για ... τις δεκαετίες της οδύνης φταίμε όλοι και αυτό πρέπει να σταματήσει. Όχι μόνο στα χαρτιά. Ευχαριστώ.
ΑπάντησηΔιαγραφή@Dimitris Efstathiou
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου, Δημήτρη. Πολύ σημαντική η δική σου άποψη, για όλους. Καλή επιτυχία στις εξετάσεις σου! Χωρίς άγχος!
Μιλούσα προχθές με μια φίλη και συνάδελφο σε ιδιωτικό σχολείο της Λευκωσίας. Μου περιέγραψε το πώς ξεκίνησε η σχολική χρονιά στο σχολείο τους. Η διευθύντρια κάλεσε γονείς και εκπαιδευτικούς και μίλησε για τα αποτελέσματα των μαθητών στις εξετάσεις, για τη χρονιά που πέρασε. Δεν ήταν τα αναμενόμενα. Έθεσε, λοιπόν, όλους προ των ευθυνών τους, έτσι ώστε η κατάσταση να αλλάξει. Δεν έβγαλε τον εαυτό της απ' έξω. Παρόλο που τώρα εγώ μιλώ γενικά, για ευνόητους λόγους, η διευθύντρια δεν μίλησε καθόλου γενικά. Είπε τα πράγματα με το όνομά τους, προβλημάτισε και έθεσε ξανά τον πήχη. Για όλους: δασκάλους, γονιούς, μαθητές. Μου έκανε εντύπωση που η παρατήρηση προς τους δασκάλους αφορούσε στη βαθμολογία που βάζουν στους μαθητές τους: δεν γίνεται να διαφέρει τόσο από το αποτέλεσμα των εξετάσεων. Με άλλα λόγια δεν μπορείς να βάζεις Α σε ένα μαθητή που στις εξετάσεις παίρνει τελικά Δ. Εν τω μεταξύ, κάθε δάσκαλος ετοίμασε από το καλοκαίρι τον προγραμματισμό του για το τρίμηνο και τον έδωσε για έλεγχο. Επιπρόσθετα, ορίστηκαν ημερομηνίες στις οποίες κάθε δάσκαλος θα πήγαινε για επιμόρφωση, με έξοδα του σχολείου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜετά από όλα αυτά, άρχισα κι εγώ να περιγράφω πώς ξεκίνησε η σχολική χρονιά στα δικά μας σχολεία. Φυσικά πήγαμε μια ολόκληρη μέρα επιμόρφωση, ακούσαμε τα διάφορα γνωστά που ακούμε κάθε χρόνο, και την επομένη τα είπαμε απλά για να πούμε ότι τα είπαμε στους συναδέλφους μας (αποκορύφωμα ήταν βέβαια το σεμινάριο για την ψυχική υγεία των μαθητών, όπου το βασικό θέμα ήταν η διατροφή και η παχυσαρκία). Το Προσωπικό συμπληρώθηκε πριν από λίγες μέρες, το πρόγραμμα ακόμα ετοιμάζεται, βιβλία σε κάποια μαθήματα δεν έχουμε. Το καλό που μετά την πρώτη βδομάδα όλοι οι δάσκαλοι ήξεραν τι τάξη θα πάρουν. Υπάρχουν φορές που ακόμα περιμένουμε δάσκαλο για ολόκληρο τον Σεπτέμβρη, άρα είμαστε τυχεροί. Εννοείται ότι η μοναδική πληροφόρηση για τους μαθητές μας είναι όσα θα μας πουν οι περσινοί δάσκαλοι, αν βρίσκονται ακόμα στο σχολείο. Γραπτά στοιχεία δεν υπάρχουν, και γιατί να υπάρχουν, άλλωστε... Να ... ταπελλώνουμε κάθε χρόνο τα μωρά; Ας δει ο κάθε δάσκαλος ξανά από την αρχή τα παιδιά. Περιττό να υπενθυμίσω ότι εμείς ούτε βαθμούς πρέπει να βάζουμε, ούτε να λέμε τη λέξη διαγώνισμα. Τα πάντα για ένα ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο, όπου η χαρά της μάθησης να κυριαρχεί. Δεν μας φτάνουν όλα τα άλλα, έχουμε και κάμποσοι δάσκαλοι αξιολόγηση φέτος. Ωχ... Θα πρέπει πάλι να ετοιμάσουμε ένα δυο μαθήματα για τον επιθεωρητή... Α! Και για να μην ξεχνιόμαστε! Έχουμε νέα Αναλυτικά Προγράμματα, με δείκτες επιτυχίας και δείκτες επάρκειας!!! Άστε που και φέτος ο πρώτος υπό έμφαση στόχος είναι η βελτίωση των μαθησιακών αποτελεσμάτων!
Υ.Γ.
1. Ερώτηση πολλαπλής επιλογής:
Ποιο από τα δυο πιο πάνω σχολεία είναι συγκεντρωτικό:
α) το πρώτο
β) το δεύτερο
γ) κανένα
δ) και τα δύο
2. Με όσα έγραψα δεν υποστηρίζω, ούτε και έχω τα μέσα για να το ελέγξω, ότι η μια περίπτωση αφορά σε αποτελεσματικό σχολείο και η άλλη σε μη αποτελεσματικό σχολείο. Παρόλ' αυτά, προβληματίστηκα. Εσείς;
Το θέμα είναι ότι εδώ στην Κύπρο προχωρούμε χωρίς έρευνα και μελέτη, να αλλάξουμε πράγματα απλά για να πούμε ότι τα αλλάξαμε. Γι' αυτό και δεν βλέπουμε ποτέ αποτελέσματα. Είναι κρίμα....
ΑπάντησηΔιαγραφή