Μα πριν απ’ τα τραγούδια μου, αφήστε με για λίγο
στα ηπειρώτικα βουνά να πάω τα δοξασμένα.
Αφήστε με λίγα λεπτά εκεί ψηλά να φύγω,
που κάθε βράχος και πλαγιά, για τη δική μας λευτεριά,
σε τίμιο αίμα ελληνικό είν’ όλα ποτισμένα!
Χρόνια πολλά δεν πέρασαν, δεν πάνε πολλά χρόνια,
που αφήνοντας τα σπίτια τους, τα τζάκια τους, τ’ αλώνια,
μια χούφτα Ελλήνων τα 'βαλε, προς γενική απορία,
με του Μπενίτο τη γνωστή τρανή αυτοκρατορία!
Κι όχι μονάχα τα 'βαλε, μα μες σε λίγες μέρες,
χωρίς να λογαριάσουμε του Ντούτσε τις φοβέρες,
μπήκαμε μες την Κορυτσά, στους Άγιους Σαράντα!
Και προχωρώντας πάντα, στης νύχτας τη σιγή,
πήραμε τ’ Αργυρόκαστρο μια χιονισμένη αυγή!
Και δεν αφήσαμε να μπουν στη θρυλική μας κόγχη
κι όλοι μαζί με μια φωνή βροντοφωνάξαμε ΟΧΙ!
Και τ' ΟΧΙ αυτό οι φαντάροι μας το φόρεσαν για χλαίνη
και στο Ιβάν τ’ανέβασαν κι απέ στο Τεπελένι!
Και γίνηκε το ΟΧΙ αυτό αίμα, φωτιά, κραυγή,
και μπρος του εγονάτισε έκπληκτη όλη η γη!
Ίσως μου πείτε βαρετά, αυτά μας τα 'πες πάλι!
Μ’ αυτό το έπος, Βέμπο μου, μας πήρες το κεφάλι!
Μα να τι λέει αυτή η φωνή σ’ αυτές τις ειρωνείες:
Δεν σβήνουν, δεν πεθαίνουνε ποτέ οι Αλβανίες!
Πρέπει, λοιπόν, τη δόξα αυτή καμάρι να την έχουμε
και γύρω της κάθε στιγμή ευλαβικά να τρέχουμε!
Και στις καινούργιες τις γενιές, στα νέα παιδιά, στ’ αγγόνια,
πρέπει να τους διηγόμαστε όλοι εμείς για χρόνια
πως μπρος στον Ντούτσε ορθώθηκαν μια χούφτα απλοί φαντάροι
και γράψαν με το αίμα τους το Έπος το Αλβανικό,
για να μπορούν οι νέες γενιές να το 'χουνε καμάρι
που τρέχει μες τις φλέβες τους αίμα ελληνικό!
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου