Γιορτάζει ο αριθμός π!

Σήμερα ... σχεδόν γιορτάζει το π μας!!! Ναι, εκείνο το π!!! Το 3,14 με τα δεκαδικά ψηφία που δεν τελειώνουν ποτέ!!!

Διότι ... 

Αεί ο Θεός ο Μέγας γεωμετρεί, το κύκλου μήκος ίνα ορίση διαμέτρω, παρήγαγεν αριθμόν απέραντον, καί όν, φεύ, ουδέποτε όλον θνητοί θα εύρωσι!!!

Παρακολουθήστε το βίντεο και μάθετε γιατί!!!

Διαβάστε περισσότερα:  Ο αριθμός π

20 Ιουλίου 1974. Αφιέρωμα στην ΕΛΔΥΚ.

Παρακολουθήστε ένα αφιέρωμα στους Ελλαδίτες στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ, που πολέμησαν στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής, από τις 20 Ιουλίου μέχρι τις 16 Αυγούστου 1974. Είναι ένα επεισόδιο από τη σειρά "Στο Δρόμο", με δημοσιογραφική έρευνα του Αργύρη Ντινόπουλου, που πρόβαλε ο ΑΝΤ1 την περίοδο 1997-1998. Σκηνοθεσία: Μιχάλης Γαλανάκης.


ΜΕΡΟΣ Α

ΜΕΡΟΣ Β

ΜΕΡΟΣ Γ




Παλαιότερες αναρτήσεις σχετικά με τη μέρα:

40 χρόνια μετά, το τουρκικό έγκλημα συνεχίζεται...

Μαθηματικά ... σπιρτόξυλα!

Μετακινήστε ένα μόνο σπίρτο, έτσι ώστε να διορθώσετε την εξίσωση!

Καλή επιτυχία!

Υπενθυμίζουμε ότι για να υποβάλετε τις απαντήσεις σας, πρέπει να στείλετε email στον διαχειριστή, μέσω της  

Φόρμας Επικοινωνίας.

O Thom Feeney επιμένει να θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα!

Το Greek Bailout Fund έκλεισε στις 6 Ιουλίου, έχοντας συγκεντρώσει σχεδόν 2 000 000 ευρώ, από 100 000 ανθρώπους από 182 χώρες, που επιστράφηκαν επειδή δεν επιτεύχθηκε ο στόχος του 1 600 000 000 ευρώ. Τώρα, ο Thom Feeney ξεκίνησε μια νέα καμπάνια με τον πολύ πιο εφικτό στόχο του 1 000 000 ευρώ, σε συνεργασία με το Μη Κερδοσκοπικό Σωματείο Δεσμός.

Η προσπάθειά του αυτή τη φορά δεν έχει, προς το παρόν τουλάχιστον, την προηγούμενη ανταπόκριση, κάτι που φαίνεται από το αποτέλεσμα μέχρι τώρα: 


 

 

Μπορούμε να ενισχύσουμε την προσπάθεια του Thom, πηγαίνοντας στον σύνδεσμο: 

Greek Crowdfund.

Με την ευχή σύντομα ο Ελληνισμός να ανακάμψει! Ο κόσμος τον έχει ανάγκη!

 

Η Ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου!

9 Ιουλίου 1821. Σαν σήμερα...

Η Ρωμιoσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου!
Κανένας δεν εβρέθηκεν για να την ιξηλείψει!
Κανένας! Γιατί σιέπει την που τα 'ψη ο Θεός μου! 
Η Ρωμιoσύνη εν να χαθεί όντας ο κόσμος λείψει!

(Βασίλης Μιχαηλίδης)


 Για το ιστορικό της ημέρας, διαβάστε: 9 Ιουλίου 1821

Ένα Μίκυ Μάους για σας!

Για όσους νοσταλγούν ακόμα κάποιες συνήθειες από τα παιδικά τους χρόνια, και σίγουρα δεν είναι λίγοι, χαρίζω το πιο κάτω τεύχος Μίκυ Μάους! Ξέρω ότι είναι διαφορετική η αίσθηση να το κρατάς στα χέρια σου και να το διαβάζεις, έστω, όμως, και έτσι, κάτι είναι!

Καλή ανάγνωση, μικροί εξερευνητές!!!

ΤΙΠ: Πειραματιστείτε με τα εργαλεία κάτω δεξιά, για να πετύχετε το μέγεθος της σελίδας που σας βολεύει.

Δέστε πόσα μάζεψε ως τώρα ο Βρετανός για την Ελλάδα!

Ο Thom Feeney έχει λανσάρει στην πλατφόρμα χρηματοδότησης, Indiegogo, καμπάνια διάσωσης της Ελλάδας. Μέσα σε λίγες ημέρες, έχει συγκεντρώσει ένα αξιόλογο ποσό, ενώ ο στόχος του είναι να φτάσει στα €1.600.000.000 μέσα στις επόμενες πέντε ημέρες. Στόχος μεγαλεπήβολος, πρόθεση όμως που οι Έλληνες την υποδέχθηκαν με πολύ μεγάλο ενθουσιασμό και θετικά σχόλια.

Με άρθρο του στην Guardian, ο Βρετανός τοποθετείται σχετικά με την κίνηση του. Σύμφωνα με τον ίδιο, θα πρέπει κάθε Ευρωπαίος να δώσει €3,19 για να καταφέρει να συγκεντρώσει το συνολικό ποσό που ζητάει. Όπως γράφει, η καμπάνια του δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, όταν όμως άρχισε να κοινοποιείται από τα διεθνή ΜΜΕ, τα ποσά αυξήθηκαν κατακόρυφα. Μέσα σε μία μέρα έλαβε 1200 emails και η σελίδα "έπεσε" από την επισκεψιμότητα για αρκετές ώρες. Πλέον είναι πάλι στον "αέρα". Αναφέρει ότι αποφάσισε να κάνει την καμπάνια του, γιατί αισθάνεται απογοητευμένος από τη στάση των ανθρώπων της χώρας του και των Ευρωπαίων ηγετών. Και συνεχίζει: 

Άξιον εστί: Δοξαστικό

Το βίντεο του Ιούλη αφιερώνεται στην Ελλάδα και στους Έλληνες!

Έτσι απλά!!!

Καλό μήνα!!!

Διαβάστε πιο κάτω τι λέει ο Οδυσσέας Ελύτης για το πώς "γεννήθηκε" το Άξιον εστί: 

«Όσο κι αν μπορεί να φανεί παράξενο, την αρχική αφορμή να γράψω το ποίημα μού την έδωσε η διαμονή μου στην Ευρώπη τα χρόνια του '48 με '51. Ήταν τα φοβερά χρόνια όπου όλα τα δεινά μαζί -πόλεμος, κατοχή, κίνημα, εμφύλιος- δεν είχανε αφήσει πέτρα πάνω στην πέτρα. Θυμάμαι τη μέρα που κατέβαινα να μπω στο αεροπλάνο, ένα τσούρμο παιδιά παίζανε σε ένα ανοιχτό οικόπεδο. Το αυτοκίνητό μας αναγκάστηκε να σταματήσει για μια στιγμή και βάλθηκα να τα παρατηρώ. Ήτανε κυριολεκτικά μες τα κουρέλια. Χλωμά, βρώμικα, σκελετωμένα, με γόνατα παραμορφωμένα, με ρουφηγμένα πρόσωπα. Τριγύριζαν μέσα στις τσουκνίδες του οικοπέδου, ανάμεσα σε τρύπιες λεκάνες και σωρούς σκουπιδιών. Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα που έπαιρνα από την Ελλάδα. Και αυτή, σκεπτόμουν, ήταν η μοίρα του Γένους που ακολούθησε το δρόμο της Αρετής και πάλεψε αιώνες για να υπάρξει... 

Πριν περάσουν 24 ώρες περιδιάβαινα στο Ουσί της Λωζάννης, στο μικρό δάσος πλάι στη λίμνη. Και ξαφνικά άκουσα καλπασμούς και χαρούμενες φωνές...


Ήταν τα Ελβετόπαιδα που έβγαιναν να κάνουν την καθημερινή τους ιππασία. Αυτά που, από πέντε γενεές και πλέον, δεν ήξεραν τι θα πει αγώνας, πείνα, θυσία. Ροδοκόκκινα, γελαστά, ντυμένα σαν πριγκηπόπουλα, με συνοδούς που φορούσαν στολές με χρυσά κουμπιά, περάσανε από μπροστά μου και μ' άφησαν σε μια κατάσταση που ξεπερνούσε την αγανάκτηση.  Ήτανε δέος μπροστά στην τρομακτική αντίθεση, συντριβή μπροστά στην τόση αδικία, μια διάθεση να κλάψεις και να προσευχηθείς περισσότερο, παρά να διαμαρτυρηθείς και να φωνάξεις. Ήτανε η δεύτερη φορά στη ζωή μου -η πρώτη ήτανε στην Αλβανία- που έβγαινα από το άτομό μου και αισθανόμουν όχι απλά και μόνο αλληλέγγυος, αλλά ταυτισμένος κυριολεκτικά με τη φυλή μου. 

Και το σύμπλεγμα κατωτερότητας που ένιωθα μεγάλωσε φτάνοντας στο Παρίσι. Δεν είχε περάσει πολύς καιρός από το τέλος του πολέμου και τα πράγματα ήταν ακόμη μουδιασμένα. Όμως, τι πλούτος και τι καλοπέραση μπροστά σε μας! Και τι μετρημένα δεινά, επιτέλους, μπροστά στα ατελείωτα τα δικά μας! Δυσαρεστημένοι ακόμα οι Γάλλοι, που δεν μπορούσαν να 'χουν κάθε μέρα το μπιφτέκι και το φρέσκο τους βούτυρο, δυσανασχετούσαν. Υπάλληλοι, σωφέρ, γκαρσόνια με κοιτάζανε βλοσυρά και μου λέγανε: Εμείς περάσαμε πόλεμο, Κύριε! Κι όταν καμιά φορά τολμούσα να ψιθυρίσω ότι ήμουν Έλληνας κι ότι περάσαμε κι εμείς πόλεμο, με κοιτάζανε παράξενα: Α, κι εσείς, έ; Καταλάβαινα ότι ήμασταν αγνοημένοι από παντού και τοποθετημένοι στην άκρη άκρη ενός χάρτη απίθανου. Το σύμπλεγμα κατωτερότητας και η δεητική διάθεση με κυρίευαν πάλι. Ξυπνημένες μέσα παλαιές ενστικτώδεις διαθέσεις άρχισαν να αναδεύονται και να ξεκαθαρίζουν.  

Η παραμονή μου στην Ευρώπη με έκανε να βλέπω πιο καθαρά το δράμα του τόπου μας. Εκεί αναπηδούσε πιο ανάγλυφο το άδικο που κατάτρεχε τον ποιητή. Σιγά σιγά αυτά τα δύο ταυτίστηκαν μέσα μου. Το επαναλαμβάνω, μπορεί να φαίνεται παράξενο, αλλά έβλεπα καθαρά ότι η μοίρα της Ελλάδας ανάμεσα στα άλλα έθνη ήταν ό,τι και η μοίρα του ποιητή ανάμεσα στους άλλους ανθρώπους -και βέβαια εννοώ τους ανθρώπους του χρήματος και της εξουσίας. Αυτό ήταν ο πρώτος σπινθήρας, ήταν το πρώτο εύρημα. Και η ανάγκη που ένιωθα για μια δέηση, μου 'δωσε ένα δεύτερο εύρημα. Να δώσω, δηλαδή, σε αυτή τη διαμαρτυρία μου για το άδικο τη μορφή μιας εκκλησιαστικής λειτουργίας.  Κι έτσι γεννήθηκε το Άξιον Εστί...»  (Από τα σχόλια αναγνωστών που ακολουθούν το βίντεο στο Youtube)