28 Οκτωβρίου 1940

28 Οκτωβρίου σήμερα. 

Μεγάλη επέτειος. Η μέρα που η μικρή Ελλάδα όρθωσε το ανάστημά της απέναντι στον Φασισμό και τον Ναζισμό των Μουσολίνι και Χίτλερ αντίστοιχα, και με το ΟΧΙ που βροντοφώναξε έδωσε μαθήματα λεβεντιάς, ηρωισμού και εθνικού μεγαλείου. Το μέγεθος του αγώνα της Ελλάδας το 1940 ήταν τέτοιο, που ακόμα κι αυτός ο Χίτλερ, παραδέκτηκε: "Χάριν τής ιστορικής αληθείας οφείλω νά διαπιστώσω ότι μόνον οί Ελληνες, εξ' όλων τών αντιπάλων οί οποίοι μέ αντιμετώπισαν, επολέμησαν μέ παράτολμον θάρρος καί υψίστην περιφρόνησιν πρός τόν θάνατον..." Και ο Άγγλος πρωθυπουργός Τσόρτσιλ αναφώνησε: "Μέχρι τώρα λέγαμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες. Τώρα πλέον θα λέμε ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!"

Η μέρα η σημερινή είναι πραγματικά μεγάλη για τους απανταχού Έλληνες, και ιδιαίτερα για εμάς τους Έλληνες της Κύπρου, τόσο γιατί φέρνει στη μνήμη μας τις θυσίες των παλικαριών της Φυλής μας, όσο και για το ότι εμπεριέχει μηνύματα διαχρονικά, που θα μπορούσαν να αποτελέσουν οδηγό πορείας στη δύσκολη εποχή που ζούμε. Με μια πατρίδα μισή και με τον Τούρκο εισβολέα να καταπατά καθημερινά, φανερά και αδιάντροπα, μπροστά από τα απαθή μάτια των διπλωματών της διεθνούς κοινότητας, την αποκλειστική οικονομική ζώνη του νησιού μας, τα μηνύματα αυτά είναι απαραίτητο να επαναφέρονται, να συζητούνται, να μαθαίνονται. Και μπορεί τα σημερινά δεδομένα να έχουν αλλάξει σε σύγκριση με τότε, οι διαφορές ανάμεσα στα πολιτισμένα τουλάχιστον κράτη να λύνονται με τη βοήθεια της διπλωματίας, η εθνική αξιοπρέπεια, όμως, είναι κάτι που δεν πρέπει να καταπατείται, να προσβάλλεται, να εκφυλίζεται...

Κυκλοφορεί το εξής ανέκδοτο: 

Ρωτά ο δάσκαλος τον Κωστάκη:

- Τι γιορτάζουμε στις 28 Οκτωβρίου;

Και ο Κωστάκης απαντά:

- Γιορτάζουμε την απελευθέρωση της Κύπρου από τους Τούρκους. Ήταν τότε που ο Λεωνίδας, με τα λίγα περσικά που ήξερε, τους απάντησε: "Μονόν λαβέ!"

Το "ανέκδοτο" αυτό θα μπορούσε να αλλάξει. Στη θέση της 28ης Οκτωβρίου να μπει η 1η Απριλίου, στη θέση των Τούρκων να μπουν οι Άγγλοι, στη θέση του Λεωνίδα ο Αυξεντίου ή ο Κολοκοτρώνης. Το νόημα δεν αλλάζει. Το τραγικό, ωστόσο, είναι ότι το όλο σενάριο δεν είναι ανέκδοτο. Είναι η σημερινή πραγματικότητα. Ρωτήστε ένα παιδί, έναν έφηβο, να σας απαντήσει τι γιορτάζουμε σήμερα. Οι πιθανότητες να απαντήσει σωστά είναι, δυστυχώς, πολύ λιγότερες από αυτές που υπάρχουν για να απαντήσει λανθασμένα. Στο μυαλό των παιδιών μας όλα έχουν γίνει μία "σαλάτα", ένας κακότεχνος πίνακας αφηρημένης τέχνης. ένα πάζολ με τα κομμάτια του σε λάθος θέση, κι ας φαντάζει ολοκληρωμένο...

Ποιος φταίει, άραγε για την κατάσταση αυτή; 

Σίγουρα η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι μία. Αυτοί που φταίνε είναι πολλοί. Από τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς, το σύστημα, τους πολιτικούς, μέχρι και τη νοοτροπία ενός λαού που ξέχασε τις ρίζες του και αναζητεί την ευδαιμονία σε ξένα ήθη, συνήθειες και συμπεριφορές... Που παραγνωρίζει, όμως, το γεγονός ότι ακόμα και οι ξένοι λαοί, τους οποίους συχνά πυκνά μιμείται, τιμούν τις επετείους τους, μαθαίνουν την ιστορία τους και διατηρούν τα έθιμά τους.

Αφορμή για τη δημιουργία αυτής της ανάρτησης σήμερα έδωσε συγκεκριμένος ραδιοφωνικός σταθμός, ο οποίος δεν άλλαξε καθόλου, μέχρι τώρα τουλάχιστον, το πρόγραμμά του, για να το προσαρμόσει στη σημερινή μέρα. Τραγούδια άσχετα, μέχρι τσιφτετέλια, κουτσομπολιό σαχλό, κουβεντολόι χαζό και ανόητο. Για τη σημερινή επέτειο, τίποτα. Απολύτως τίποτα. Αυτό με οδήγησε να ψάξω να δω τι γίνεται στις διάφορες τοπικές εφημερίδες. Το αποτέλεσμα εξίσου απογοητευτικό, και μπορείτε να το διαπιστώσετε κι εσείς, κοιτάζοντας τα πρωτοσέλιδα πιο κάτω:

Ο Φιλελεύθερος (online έκδοση, το πρωτοσέλιδο φαίνεται στην πάνω δεξιά γωνία). Υπάρχει, βέβαια, ενα άρθρο με τίτλο Η Κύπρος τιμά την επέτειο του ΟΧΙ, το οποίο αναφέρεται απλά στις εκδηλώσεις της ημέρας.

Η Σημερινή (δεν διαφέρει και πολύ η αρχική σελίδα του Sigmalive). Υπάρχει, βέβαια, στο κάτω μέρος της σελίδας, ένα άρθρο (σελίδα 18), με τίτλο Ο Ελληνισμός του αγώνα και των θυσιών. Πέρα από αυτό, τίποτε άλλο.

Ο Πολίτης. Απολύτως τίποτε. Δεσπόζει η καταδικαστική απόφαση για τον Χριστόδουλο Χριστοδούλου.

Η Καθημερινή (πρωτοσέλιδο της online έκδοσης). Όπως θα δείτε, υπάρχει είδηση με τις εκδηλώσεις της ημέρας στην Κύπρο. Πέρα από αυτό, τίποτε άλλο.

 

Αλήθεια (πρωτοσέλιδο της online έκδοσης). Και εδώ υπάρχει είδηση, στην οποία περιγράφονται οι εκδηλώσεις της ημέρας. Πέρα από αυτό, τίποτε άλλο.

Χαραυγή. Απολύτως τίποτα. Στο κάτω μέρος της πρώτης σελίδας (κόβεται εδώ), υπάρχει μάλιστα ένα ... άκρως επίκαιρο άρθρο για τον Γρίβα, με τίτλο: Λυσσαλέος αντικομμουνιστής, με περιορισμένη διανοητική δύναμη.

Αυτό είναι το αποτέλεσμα της έρευνάς μου στα πρωτοσέλιδα των σημερινών κυπριακών εφημερίδων. Απολογούμαι αν αδίκησα κάποιαν, στην προσπάθειά μου να παραθέσω μόνο τα πρωτοσέλιδα. Μετά από όλα αυτά, εύλογα κανείς μπορεί να διερωτηθεί:

Γιατί;

Υ.Γ. 1 Υπενθυμίζω ότι ο τρίτος υπό έμφαση στόχος της φετινής σχολικής χρονιάς, όπως διατυπώθηκε από το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, είναι ο εξής:

3^ος στόχος:  Διαχρονικά διδάγματα από τους αγώνες των Κυπρίων για Ελευθερία.

Στο πλαίσιο του στόχου για γνωριμία με την ιστορία της πατρίδας μας, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, ανασκοπούμε τους αγώνες των κατοίκων της Κύπρου για Ελευθερία, είτε αυτοί εκδηλώνονταν μόνο στο πλαίσιο του νησιού μας (π.χ. Επανάσταση Ονήσιλου 499 π.Χ., Οκτωβριανά 1931, Αγώνας ΕΟΚΑ 1955-59, Τουρκική Εισβολή 1974), είτε στο πλαίσιο των αγώνων ολοκλήρου του Ελληνισμού (π.χ. Επανάσταση 1821-9^η Ιουλίου, Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-13), είτε και ευρύτερα (π.χ. Συμμετοχή στον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο). Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης, το 2015, 60 χρόνων από την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ 1955-1959, μπορεί να δοθεί έμφαση στη γνωριμία με τα γεγονότα και με τη στάση ζωής που τήρησαν οι αγωνιστές –ιδιαίτερα η νέα γενιά– δίνοντας ό,τι πολυτιμότερο είχαν για την απελευθέρωση της πατρίδας μας.


Υ.Γ. 2  

Να μιλήσω για ήρωες, να μιλήσω για ήρωες...
Ο Μιχάλης που έφυγε μ' ανοιχτές πληγές απ' το νοσοκομείο
ίσως μιλούσε για ήρωες όταν τη νύχτα εκείνη
που έσερνε το ποδάρι του μες στη συσκοτισμένη πολιτεία
ούρλιαζε, ψηλαφώντας τον πόνο μας: 
"Στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε..."
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά... (Γ. Σεφέρης)