Πολύς λόγος έγινε μέσα στον Οκτώβριο για το βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ, Ανατολή. Ένα μυθιστόρημα, του οποίου η πλοκή λαμβάνει χώρα στην Αμμόχωστο του 1972. Η παρουσίαση του βιβλίου έγινε στην Πύλη Αμμοχώστου στη Λευκωσία, την ίδια μέρα με τη μέρα κυκλοφορίας του, και πλήθος κόσμου την παρακολούθησε.Ήταν δε η προσέλευση του κόσμου τόσο μαζική, που οι διοργανωτές της εκδήλωσης τοποθέτησαν οθόνη στη διπλανή, επίσης κατάμεστη, αίθουσα, η οποία μετέδιδε τα όσα διαδραματίζονταν στον κεντρικό χώρο. Ο Δήμαρχος Αμμοχώστου δήλωσε ότι το βιβλίο θα γίνει πρεσβευτης της κατεχόμενης πολης στο εξωτερικό, ενώ η ίδια η συγγραφέας αποκάλυψε ότι έκλαψε γράφοντας για την Αμμόχωστο...
Παρά το γεγονός ότι στο μυαλό μου η Βικτόρια Χίσλοπ κέρδισε σε εκτίμηση, αφού ασχολήθηκε τόσο έντονα με την κατεχόμενη πόλη μου, και παρά το γεγονός ότι προγραμμάτισα να διαβάσω το βιβλίο με την πρώτη ευκαιρία, ένα άρθρο που διάβασα σήμερα, με προβλημάτισε ιδιαίτερα. Συγγραφέας του άρθρου είναι μια παλιά, καλή κι αγαπημένη μου καθηγήτρια, η Ζήνα Λυσάνδρου. Η οποία γράφει, αφού έχει διαβάσει το βιβλίο, σε αντίθεση με πολλούς άλλους που έχουν μιλήσει, προφανώς χωρίς να το διαβάσουν. Παραθέτω το άρθρο πιο κάτω, και όποιος θέλει, σχολιάζει... Τώρα, αν θα διαβάσω εγώ τελικά το βιβλίο, δεν νομίζω... Η διάθεσή μου έχει χαλάσει...