Ως άνθρωποι, εκφράζουμε συνήθως τη δυσαρέσκειά μας όταν ακούμε κάτι που δεν συμφωνεί με αυτά που θέλουμε να ακούσουμε. Με τον ίδιο τρόπο, χαιρόμαστε και αισθανόμαστε δικαιωμένοι όταν ακούμε κάτι που ταυτίζεται με τις δικές μας απόψεις, και κατ' επέκταση ικανοποιεί το εγώ μας.
Η ανάρτηση αυτή δεν έχει να κάνει με την ανάγκη να νιώσω ικανοποίηση ή να διαψεύσω τον οποιονδήποτε. Είναι, όμως, μια από τις λίγες φορές που διαβάζω λόγο ουσιαστικό από Ιεράρχη, από τον καιρό που ξεκίνησε αυτή η πανδημία του κορωνοϊού... Τότε που ο ένας έλεγε έτσι, ο άλλος αλλιώς και οι πολλοί σιωπούσαν... Τότε που ξεκινούσε όλο αυτό το κακό και ο κόσμος είχε ανάγκη να στηριχθεί και να κρατηθεί, να νιώσει αναπαυμένος και έτοιμος να αντιμετωπίσει αυτό που ξεκινούσε. Και αντί γι' αυτό, η αντίδραση κάποιων από τους αρχηγούς του Κλήρου ήταν τέτοια που χώριζε τους ανθρώπους σε πιστούς και άπιστους, ευσεβείς και ασεβείς... Γιατί όλοι θα πεθάνουμε μια μέρα... Κι ας μην έχει κανένας το δικαίωμα να αποφασίζει πότε είναι έτοιμος ο καθένας για να φύγει, παρά μόνον ο Θεός...
Έτσι, λοιπόν, διάβασα με πολύ ενδιαφέρον την ομιλία του Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμου. Θεωρώ, με το δικό μου μικρό μυαλό, ότι εκφράζει πολλές αλήθειες και τοποθετεί κάποια πράγματα στη σωστή διάσταση. Με την ευχή ο Θεός να μας φωτίζει να μπορούμε να διακρίνουμε το σωστό από το λάθος (γιατί είμαστε άνθρωποι και κάνουμε λάθη...) και να πορευόμαστε πάντα στον δρόμο Του, την παραθέτω πιο κάτω, αφήνοντάς την στη δική σας κρίση.
Η ομιλία έγινε στις 21 Νοεμβρίου, με αφορμή τα Εισόδια της Παναγίας.
