-Διδάσκω Μουσική.
-Ναι; Τι όργανο παίζεις; Πιάνο, φαντάζομαι.
-Όχι. Δεν παίζω πιάνο.
-Κιθάρα τότε!
-Ούτε.
-Ε τότε;
-Ε... Παίζω ... μαντολίνο... (αμηχανία)
-Μαντολίνο; Α! Οκ...(απογοήτευση) Θυμάμαι που έπαιζα κι εγώ στο Δημοτικό!
Αυτός είναι ένας συνηθισμένος, μάλλον, διάλογος ανάμεσα σε έναν δάσκαλο Μουσικής που παίζει μαντολίνο, και κάποιον ... που απλά δεν γνωρίζει...
Είναι αλήθεια... Έχουμε φτάσει στο σημείο να θεωρούμε μουσικά όργανα μόνο τα πιο δημοφιλή ανάμεσα στον κόσμο, και να υποτιμούμε άλλα, για τα οποία χρειάζεται και κόπος και χρόνος και αφοσίωση για να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα.
Δυο από αυτά τα υποτιμημένα, στην εποχή μας, όργανα είναι το μαντολίνο και η φλογέρα. Ίσως επειδή είναι τα όργανα που, κατά κύριο λόγο, διδάσκονται τα παιδιά του Δημοτικού στο Σχολείο, άρα θεωρούνται εύκολα, ίσως λόγω άγνοιας, ίσως για ένα σωρό άλλους λόγους που προσωπικά δεν γνωρίζω, το μαντολίνο και η φλογέρα θεωρούνται ... όργανα δεύτερης τάξης, τα οποία με λίγη προσπάθεια μπορεί ο καθένας να μάθει να παίζει.
Άποψη πέρα για πέρα λανθασμένη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μεγάλοι κλασικοί συνθέτες, Μότσαρτ, Μπετόβεν, Βιβάλντι κ.ά., έγραψαν σημαντικά έργα για μαντολίνο, ενώ υπάρχουν δεκάδες άλλα έργα γραμμένα για φλογέρα.
Παραθέτω στη συνέχεια δύο παραδείγματα. Στο πρώτο, μια μαντολινάτα από την Κροατία ερμηνεύει μια Σονατίνα για μαντολίνο και άρπα, του Μπετόβεν, ενώ στο δεύτερο, το Trio Tico από την Κύπρο (πιάνο, βιολί, φλογέρα), μάς αφήνει άφωνους με ένα κέλτικο σκοπό (Celtic Tides).
Καλή ακρόαση!
Κάντε κλικ στην εικόνα.
