Έναρξη αγώνα εθνικής παλιγγενεσίας (25 Μαρτίου 1821)
Άπό τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη
Εκεί οπούφκιανα τις θέσιες εις τους Μύλους ήρθε ο Ντερνύς να με ιδεί. Μου λέγει:
Τι κάνεις αυτού; Αυτές οι θέσεις είναι αδύνατες, τι πόλεμο θα κάμετε με το Μπραήμη αυτού;
Του λέγω:
Είναι αδύνατες οι θέσεις κι εμείς, είναι δυνατός ο θεός που μας προστατεύει και θα δείξωμεν την τύχην μας σ΄αυτές τις θέσεις τις αδύνατες. Κι αν είμαστε ολίγοι εις το πλήθος του Μπραήμη, παρηγοριόμαστε μ΄έναν τρόπο ότι η τύχη μας έχει του Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος Παλαιόθεν και ως τώρα όλα τα θηρία πολεμούν να μας φάνε και δε μπορούνε τρώνε από εμάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι όταν κάνουν αυτήνη την απόφαση λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν. Η θέση όπου είμαστε σήμερα εδώ είναι τοιαύτη και θα ιδούμε την τύχη μας οι αδύνατοι με τους δυνατούς.
Τρεμπιέν (πολύ καλά) λέγει, κι αναχώρησε ο ναύαρχος.
Ξημερώματα της 14ης του Μάρτη 1957, ο 19χρονος αγωνιστής της Κύπρου Ευαγόρας Παλληκαρίδης οδηγήθηκε από τους Άγγλους αποικιοκράτες στην αγχόνη. Παρά τις αντιδράσεις, τόσο στην Κύπρο όσο και στο εξωτερικό, αφού ο Ευαγόρας όταν καταδικάστηκε ήταν ακόμα μαθητής, η χάρη από τη βασίλισσα Ελισάβετ ουσιαστικά δεν ήρθε ποτέ...
Στο παρακάτω βίντεο, η αδερφή του Ευαγόρα, Μαρούλα Βρυωνίδου, μιλά για τον ήρωα αδελφό της, τη σύλληψή του από τους 'Αγγλους δυνάστες, τη δίκη καθώς και για την τελευταία επίσκεψή της στο κελί των μελοθανάτων, λίγο πριν οδηγηθεί στην αγχόνη.
«Ήταν δυο το μεσημέρι. Ο Γρηγόρης άνοιξε την πόρτα και βρήκε το τραπέζι στρωμένο. Ήταν όλοι εκεί και τον περίμεναν. Ο Λεωνίδας των Θερμοπυλών κι ο Μιλτιάδης του Μαραθώνα, ο Γέρος του Μοριά κι ο Αθανάσιος Διάκος. Όλοι όσοι μελέτησε, όλοι όσοι θαύμασε, όλοι όσοι τον ενέπνεαν, και από μικρό παιδί ήθελε να τους μοιάσει. Εκεί ήταν κι ο Πίσκοπος Κυπριανός, έτοιμος να τον μεταλάβει απ’ το δισκοπότηρο των Αθανάτων. Πήρε τη θέση που του φύλαξαν ο Γληόρης, κι άρχισε να τους εξιστορεί τη μάχη…
Ήταν μισή ώρα μετά τις τέσσερις τα ξημερώματα, όταν οι αγγλικές αρβύλες πατούσαν στο στόμα του κρησφυγέτου. «Μας πρόδωσαν», ψιθύρισε ένα απ’ τα παλικάρια του Αυξεντίου, αφού άλλος τρόπος να ανακαλύψουν την κρυψώνα τους δεν υπήρχε. Όπως δεν υπήρχε και τρόπος να διαφύγουν. Όχι βέβαια πως το ήθελαν…
Μια δασκάλα, στο Δημοτικό σχολείο Hoffmann Lane στο Τέξας, προσφέρει σε έναν εξάχρονο μαθητή της το δώρο της ζωής: το νεφρό της.
Ο μικρός υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση νεφρού το 2010, αλλά ο οργανισμός του απέρριψε το μόσχευμα, δυο χρόνια αργότερα. Η κατάστασή του χειροτέρεψε, και οι πιθανότητες δεν ήταν μαζί του, σύμφωνα με τους γιατρούς.
Μέχρι που η δασκάλα, Lindsey Painter, προσφέρεται με χαρά να βοηθήσει! Eίναι ο μόνος συμβατός δότης που βρέθηκε! Η μεταμόσχευση θα πραγματοποιηθεί αυτό τον μήνα, γι' αυτό και αφιερώνουμε σε αυτούς, δασκάλα και μαθητή, το βίντεο του Μάρτη.
Ευχόμαστε να πάνε όλα καλά, με τη δύναμη του Θεού!
